Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ (1900) - Δημητρίου Σίμου Μπαλάνου

Σκληρόδετο βιβλίο.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Κατάσταση καλή/αποδεκτή.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ
ΠΟΥ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ
(Έκδοσις Δευτέρα)
Συγγραφέας: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΜΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ
Εκδόσεις: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΩΦΕΛΙΜΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ - Αριθμός 2
Έτος εκδόσεως: 1900
Σελίδες: 106
Διαστάσεις: 18,5 Χ 12
ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ: Ο ΝΑΟΣ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ΑΙ ΕΟΡΤΑΙ
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ: ΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΠΙΝΑΞ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
ΠΙΝΑΞ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΣ
---
Ο Δημήτριος Σίμου Μπαλάνος (1877 - 1959) ήταν Έλληνας θεολόγος καθηγητής πανεπιστημίου και υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τη 1η Δεκεμβρίου 1877, ως γόνος επιφανούς ηπειρωτικής οικογένειας. Αποφοίτησε από το 1o Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Σπούδασε νομική στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας για δύο χρόνια προτού εγκαταλείψει και συνεχίσει με σπουδές θεολογίας όπου το 1899 αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Γερμανία σπουδάζοντας φιλοσοφία, φιλολογία και θεολογία στα Πανεπιστήμια της Ιένας, της Λειψίας και της Χάλλε. Επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε καθηγητής στο Αρσάκειο, καθώς και σε διδασκαλεία δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης (1904-1918), ενώ διετέλεσε καθηγητής θρησκευτικών του βασιλέα Γεωργίου Β΄ (1908-1909).
Το 1905 εξελέγη υφηγητής δογματικής στη Θεολογική Σχολή ενώ από το 1923 διετέλεσε καθηγητής στην Θεολογική Σχολή Αθηνών στην έδρα της Πατρολογίας και της Ερμηνείας των Πατέρων (1924-48). Διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το ακαδημαϊκό έτος 1945-1946, αντιπρύτανης το ακαδημαϊκό έτος 1944-1945 και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής κατά το ακαδημαϊκό έτος 1929-1930. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο το 1948 εξ'αιτίας του ορίου ηλικίας, και ονομάστηκε ομότιμος καθηγητής.
Το 1931 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και υπήρξε πρόεδρός της το 1939. Μεταξύ 1951 και 1956 διατέλεσε γενικός γραμματέας της Ακαδημίας.
Διετέλεσε Υπουργός θρησκευμάτων και Παιδείας στην κυβέρνηση Δεμερτζή, παραιτήθηκε όμως λόγω διαφωνίας του με τον πρόεδρο της κυβερνήσεως Κωνσταντίνο Δεμερτζή για το πανεπιστημιακό ζήτημα. Αργότερα, έγινε υπουργός Παιδείας και προσωρινά Εφοδιασμού στην κυβέρνηση του Πέτρου Βούλγαρη το 1945.
Ήταν ισόβιος διευθυντής του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα από το 1915 έως το θάνατό του. Πέθανε στις 9 Αυγούστου 1959, από πνευμονία στην Αθήνα, και η κηδεία του έγινε στον ιερό ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στις 11 Αυγούστου 1959.
Είχε μετριοπαθείς απόψεις πάνω στα θεολογικά, εκκλησιαστικά και κοινωνικά ζητήματα, ενώ είχε αρνητική στάση σε φανατισμούς και ακρότητες. Το συγγραφικό του έργο άρχισε να εμφανίζεται από την ηλικία των 22 ετών. Οι πρώτες του επιστημονικές μελέτες (μέχρι το 1920) αναφέρονται στη δογματική, ενώ αργότερα έγραψε και για την εκκλησιαστική γραμματολογία. Πολλές από τις εκλαϊκευμένες μελέτες του εκδόθηκαν από τον Σύλλογο προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων και από την Εκκλησία της Ελλάδος. Δημοσίευε άρθρα στον τύπο για επίκαιρα γεγονότα, βιβλιοκρισίες, νεκρολογίες ενώ πολλοί είναι και οι δημόσιοι λόγοι του. Ακόμη συνέγραψε εκπαιδευτικά εγχειρίδια για την πρωτοβάθμια και τη μέση εκπαίδευση.