ΝΙΚΑΙ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΑΙ - Στρατάρχης Von Manstein
Χαρτόδετο βιβλίο.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Εικονογραφημένο. Χάρτες επιχειρήσεων.
Πολύ καλή κατάσταση. Εσωτερικό αμεταχείριστο.
Βιβλίο στρατιωτικής ιστορίας.
ΝΙΚΑΙ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΑΙ
Συγγραφέας: Στρατάρχης Von Manstein
Εκδότης: ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΣΤΡΑΤΟΥ (Γ.Ε.Σ.)
Σειρά: ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ
Χρονολογία Έκδοσης: 1962
Αριθμός σελίδων: 512
Διαστάσεις: 25x17---
Ο Έριχ φον Μάνσταϊν (Erich von Manstein, 24 Νοεμβρίου 1887 - 10 Ιουνίου 1973) ήταν Γερμανός στρατάρχης κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της Βέρμαχτ. Θεωρήθηκε ένας από τους ευφυέστερους ηγέτες της εποχής σύμφωνα με τους συναδέλφους του.
Στη Δίκη της Νυρεμβέργης ο Μάνσταϊν κλήθηκε για να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης. Στη συνέχεια κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου από τους Βρετανούς στο "ειδικό στρατόπεδο" στο Μπρίτζεντ (Bridgend). Οι Σοβιετικοί πίεζαν ισχυρά τους Βρετανούς να τον εκδώσουν για να δικαστεί στην ΕΣΣΔ. Αντ' αυτού, υποκύπτοντας μερικά στις σοβιετικές πιέσεις, οι Βρετανοί αποφάσισαν να τον δικάσουν οι ίδιοι, σε ειδικό Στρατοδικείο που συγκροτήθηκε στο Αμβούργο τον Αύγουστο του 1949. Ορισμένοι Βρετανοί, τόσο επειδή εκτιμούσαν τις στρατιωτικές ικανότητες του Γερμανού Στρατάρχη όσο και λόγω του αναπτυσσόμενου ψυχροπολεμικού κλίματος, εκφράστηκαν με έντονη συμπάθεια προς το πρόσωπό του: Ο Στρατάρχης Μοντγκόμερυ και ο Μπέιζιλ Λίντελ Χαρτ (Sir Basil Henry Liddell Hart), μεταξύ άλλων, έφθασαν στο σημείο να συμβάλουν οικονομικά προκειμένου να εξασφαλίσουν στον Μάνσταϊν ένα καλό συνήγορο υπεράσπισης. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, επίσης, εκφράστηκε υπέρ του Μάνσταϊν, καθώς διέβλεπε ότι η κυβέρνηση του Κλέμεντ Άττλη επιχειρούσε, με αυτή της την ενέργεια, να κατευνάσει τους Σοβιετικούς.
Στο δικαστήριο ο Μάνσταϊν εκπροσωπήθηκε από το διακεκριμένο δικηγόρο Ρέτζιναλντ Τόμας Πέιτζετ (Reginald Thomas Paget). Εκεί υποστήριξε ότι είχε πλήρη άγνοια της γενοκτονίας που διέπρατταν οι Γερμανοί στις περιοχές που κατείχαν τα στρατεύματά του. Σύμφωνα με την κατάθεσή του στη δίκη της Νυρεμβέργης έλαβε τη διαταγή του Χίτλερ περί εκτέλεσης των πολιτικών κομισάριων του Κόκκινου στρατού, (η επονείδιστη Komissarbefehl), αλλά αρνήθηκε να την εφαρμόσει. Κατέθεσε, μάλιστα, ότι ο τότε ανώτερός του Στρατάρχης Βίλχελμ φον Λέεμπ επέδειξε ανοχή και σιωπηρά αποδέχτηκε την απόφασή του και έτσι η διαταγή αυτή ουδέποτε εκτελέστηκε στην πράξη.
Ωστόσο, στο δικαστήριο επιδείχτηκε μια άλλη διαταγή που έφερε την υπογραφή του: Ένα, πιο χαλαρό, "αντίγραφο" της επίσης επονείδιστης διαταγής του Βάλτερ φον Ράιχεναου, στην οποία οι αντάρτες παρτιζάνοι και οι Εβραίοι εξισώνονταν και συνιστούσε λήψη δρακόντειων μέτρων εναντίον τους. Ο Χίτλερ είχε θεωρήσει τη διαταγή Ράιχεναου παράδειγμα προς μίμηση και είχε προτρέψει όλους τους στρατιωτικούς ηγέτες να εκδώσουν παρόμοια διαταγή. Ο Μάνσταϊν ήταν από τους ελάχιστους που το έπραξαν. Τη διαταγή αυτή, με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου 1941, είχε ήδη προσκομίσει στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης ο κατήγορος Τέλφορντ Τέιλορ. Ο Μάνσταϊν επιβεβαίωσε τη διαταγή του, ισχυρίστηκε όμως ότι δεν θυμόταν καν την έκδοσή της. Η διαταγή αυτή υπήρξε ένα από τα πλέον αποφασιστικά στοιχεία στη δίκη του Αμβούργου.
Η υπερασπιστική γραμμή του Πέιτζετ, με την οποία είχε συνταχθεί και ο ίδιος ο Μάνσταϊν, τον απάλλαξε από τις περισσότερες από τις δεκαεπτά συνολικά κατηγορίες για τις οποίες διωκόταν. Ωστόσο, το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για δύο αδικήματα και υπόλογο για επτά άλλα, κυρίως επειδή υιοθέτησε την τακτική της "καμένης γης" και επειδή απέτυχε να προστατεύσει τον άμαχο πληθυσμό. Η αρχική καταδικαστική απόφαση, που εκδόθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1949, προέβλεπε 18 ετών φυλάκιση. Οι υποστηρικτές του Μάνσταϊν, όμως, ξεσήκωσαν τόσο μεγάλο θόρυβο, που η ποινή μειώθηκε στα 12 έτη. Ο Μάνσταϊν αποφυλακίστηκε στις 6 Μαϊου 1953 για λόγους υγείας.
Ο Μάνσταϊν, μετά την αποφυλάκισή του, κλήθηκε από τον τότε Δυτικογερμανό Καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ και τοποθετήθηκε ως Σύμβουλος Εθνικής Άμυνας και πρόεδρος μιας υποεπιτροπής συμβουλευτικής προς το Κοινοβούλιο σχετικά με την οργάνωση της Μπούντεσβερ (ο γερμανικός Στρατός ύστερα από τον Πόλεμο) και της ένταξής της στο ΝΑΤΟ.
Αργότερα μετακόμισε με την οικογένειά του στη Βαυαρία και αποφάσισε να γράψει τα απομνημονεύματά του. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1955 με τον τίτλο Verlorene Siege (= Χαμένες Νίκες) και μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1958. Σε αυτό διατυπώνει την από μακρού παγιωμένη θέση του ότι, αν οι στρατηγοί, και όχι ο Χίτλερ, είχαν την απόλυτη ευθύνη διεξαγωγής των επιχειρήσεων και της στρατηγικής τους, ο πόλεμος στο ανατολικό μέτωπο θα είχε κερδηθεί.
Καθώς ουδέποτε υπήρξε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, ο Μάνσταϊν δεν αντιμετώπισε προβλήματα όπως οι συμπαθούντες τον Εθνικοσοσιαλισμό συνάδελφοί του. Έχοντας μεγάλη επιρροή στην Μπούντεσβερ, εθεωρείτο, κατά τα πρώτα χρόνια ύπαρξής της, ως ο "ανεπίσημος" Αρχηγός του Επιτελείου της.
Ο Μάνσταϊν απεβίωσε στις 10 Ιουνίου 1973 στο Μόναχο και ετάφη με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Στον επικήδειό του οι Times έγραψαν: "Η επιρροή του προερχόταν από τη νοητική του ισχύ και το βάθος των γνώσεών του και όχι από την "ηλέκτριση" των στρατιωτών του ή την προβολή της προσωπικότητάς του" (The Times. 13-06-1973).
