ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ (1905) - W. Christ
Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία εποχής.
Δερμάτινη ράχη με χρυσοτυπίες και ακμές.
Εξώφυλλα με εσώγλυφα διακοσμητικά στοιχεία.
Τόμος δεύτερος από δίτομο έργο.
Εικονογραφημένο. 28 εικονογραφήσεις στο τέλος του τόμου σε ιλουστρασιόν χαρτί.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Πολύ καλή κατάσταση.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙΣΑ ΕΚ ΤΗΣ Γ' ΚΑΙ Δ' ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ
Συγγραφέας: W. CHRIST
Μετάφραση: ΥΠΟ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ Γ. Χ. ΚΩΝΣΤΑ & Ν. Γ. ΠΟΛΙΤΟΥ
Εκδόσεις: ΤΥΠΟΙΣ Π. Δ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
Τόπος εκδόσεως: ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1905
Σελίδες: 935 + εικόνες
Διαστάσεις: 24,5 Χ 17,5
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
- ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΡΙΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
- ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΤΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
- ΡΩΜΑΪΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
- ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ: ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ
- ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ
- ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
- ΠΙΝΑΞ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
---
Ο Wilhelm von Christ (1831 – 1906) ήταν Γερμανός κλασικός λόγιος.
Γεννήθηκε στο Geisenheim της Έσσης-Νασάου. Από το 1854 έως το 1860 δίδαξε στο Maximiliansgymnasium του Μονάχου και το 1861 διορίστηκε καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Ο Νικόλαος Πολίτης (Ελαιοχώρι Καλαμάτας Μεσσηνίας, 3 Μαρτίου 1852 - Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1921) ήταν Έλληνας λαογράφος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θεωρείται ως ο πρόδρομος της επιστήμης της λαογραφίας στην Ελλάδα.
Ο Πολίτης συστηματοποίησε το έργο της λαογραφίας, ώστε να καλύπτει όλο το φάσμα των εκδηλώσεων του παραδοσιακού βίου: μνημεία λόγου (τραγούδια, παροιμίες, ευχές, διηγήσεις κ.α.), κοινωνική οργάνωση, καθημερινή ζωή (ενδυμασία, τροφή, κατοικία), επαγγελματικό βίο (γεωργικό, ποιμενικό, ναυτικό), θρησκευτική ζωή, δίκαιο, λαϊκή φιλοσοφία και ιατρική, μαγεία και δεισιδαιμονικές συνήθειες, λαϊκή τέχνη, χορός και μουσική. Η ενθάρρυνση της μελέτης της παραδοσιακής ζωής αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη θεματική και την τεχνοτροπία τών ποιητών της Γενιάς του 1880 και τών εκπροσώπων της ηθογραφικής πεζογραφίας.
Στην εποχή του Νικόλαου Πολίτη στην Ελλάδα επικρατούσαν δύο μέθοδοι όσον αφορά τη λαογραφία, η εθνογραφική η οποία στηριζόταν στην συγκέντρωση περιγραφικών στοιχείων και η άλλη η συγκριτική με σκοπό τη μελέτη των ελληνικών εθίμων του παρόντος συγκριτικά με εκείνα της αρχαιότητας. Η δεύτερη ήταν απάντηση στις θεωρίες του Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ για τον αφελληνισμό των Ελλήνων. Η Νεοελληνική μυθολογία, το παλιότερο σημαντικό έργο του Πολίτη, υιοθετεί την θεωρία των επιβιωμάτων - διατυπωμένη από τον Ταίηλορ, κι αποδεκτή από τον Πολίτη - παλιότερα πολιτισμικά στοιχεία μπορούν να διατηρηθούν χωρίς όμως λειτουργικότητα στο σήμερα. Η σύγκριση δεν γινόταν με τους άλλους λαούς, αλλά απέβλεπε στο να αποδείξει συνέχειες. Ο Πολίτης όμως επιχειρεί σύγκριση με άλλους βαλκανικούς και αρχαίους ή σύγχρονους ευρωπαϊκούς λαούς. Γι' αυτό και θα επικριθεί πιο πολύ, στα πλαίσια του Ροδοκανάκειου διαγωνισμού όπου υποβλήθηκε, η εργασία του αυτή, με την οποία προσδίδει στην σκέψη του πιο πολύ εθνολογική-ανθρωπολογική χροιά, ενώ έχει συλλάβει από τότε τη συνοχή τόσο του Βαλκανικού όσο και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθώς όλοι αυτοί οι λαοί στην πλειοψηφία τους είναι Ινδοευρωπαϊκοί. Εγκαταλείπει αυτού του είδους τη συγκριτική μέθοδο, τη διαχρονική και της συνέχειας, και ακολουθεί τη σύγκριση μεταξύ των διαφόρων πολιτισμών: δεν βρίσκει ομοιότητες, παρά μόνο επιφανειακές ανάμεσα σε αρχαίους και νεοέλληνες, ενώ είναι οπαδός και της πολυγένεσης, δηλαδή της θεωρίας πως οι άνθρωποι υπό τις ίδιες κοινωνικές συνθήκες δημιουργούν παρόμοια πολιτισμικά στοιχεία, αναγνωρίζοντας τον πανανθρώπινο πολιτισμό.
