ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΑ (1947) - Στέφαν Τσβάιχ

Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Δερμάτινη ράχη με χρυσοτυπίες και ακμές.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση.
Μυθιστορηματική βιογραφία.
ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΑ
Συγγραφέας: ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ
Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ
Εκδόσεις: ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
Έτος εκδόσεως: 1947
Σελίδες: 472
Διαστάσεις: 21 Χ 15
---
Ο Στέφαν Τσβάιχ (1881 – 1942) ήταν Αυστριακός συγγραφέας, δημοσιογράφος και βιογράφος. Στον κολοφώνα της λογοτεχνικής του καριέρας στις δεκαετίες 1920 και 1930, ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς στον κόσμο.
Ήταν γιος του Μόριτς Τσβάιχ, πλούσιου Εβραίου υφασματοβιομηχάνου και της Ίντα Μπρετάουερ (1854–1938), κόρης ιουδαϊκής οικογένειας τραπεζιτών. σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου το 1904 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα με διατριβή στη φιλοσοφία του Ιππολύτου Ταΐν. Η εβραϊκή θρησκεία ελάχιστα επηρέασε την οικογενειακή ζωή και τη μόρφωσή του. «Η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν εβραϊκής καταγωγής μόνο στα χαρτιά» δήλωσε αργότερα σε μια συνέντευξη. Ωστόσο, ο ίδιος δεν αποκήρυξε την εβραϊκή πίστη του και έγραψε επανειλημμένως άρθρα σχετικά με την εβραϊκή ζωή.
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο γερμανικό Υπουργείο Άμυνας. Παρόλα αυτά, παρέμεινε ειρηνιστής σε όλη του τη ζωή, τασσόμενος υπέρ της ενοποίησης της Ευρώπης. Το 1934, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, κατέφυγε στην Αυστρία και κατόπιν στην Αγγλία. Στη συνέχεια έζησε στην Αγγλία (στο Λονδίνο και από το 1939 στο Μπαθ), και στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940. Το 1941 πήγε στη Βραζιλία, στην ορεινή πόλη Πετρόπολις, 68 χλμ βόρεια του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου στις 23 Φεβρουαρίου 1942 ο ίδιος και η δεύτερη σύζυγός του, Lotte, αυτοκτόνησαν απελπισμένοι για το μέλλον της Ευρώπης και του πολιτισμού της.
 
Η Μαρία Αντουανέττα (Βιέννη, 2 Νοεμβρίου 1755 - Παρίσι, 16 Οκτωβρίου 1793) ήταν βασίλισσα της Γαλλίας. Αυτή και ο σύζυγος της Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1754-1793) αποκεφαλίστηκαν δημόσια στη γκιλοτίνα από φιλελεύθερους επαναστάτες κατά τη Γαλλική Επανάσταση.
Λέγεται ότι τα τελευταία της λόγια πριν την εκτέλεσή της ήταν, «Συγχωρήστε με, κύριε. Δεν το έκανα επίτηδες.» όταν ανεβαίνοντας στη γκιλοτίνα σκόνταψε στο πόδι κάποιου.
Της αποδίδεται η θρυλική φράση: «Αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι», αν και κατά μία άλλη εκδοχή δεν το είχε πει η ίδια, αλλά η φράση κυκλοφορούσε σε διάφορα έντυπα ήδη από το 1760, αντικατοπτρίζοντας την παρακμή της αριστοκρατίας.