Ο ΦΑΟΥΣΤ ΤΟΥ ΓΚΑΙΤΕ - Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλου

Σκληρόδετο βιβλίο.
Χρυσοτυπίες στο εξώφυλλο και στην ράχη.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Κατάσταση πολύ καλή / άριστη. Αμεταχείριστο.
Βιβλίο μελέτης / κριτικής.
Ο ΦΑΟΥΣΤ ΤΟΥ ΓΚΑΙΤΕ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΕ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ
Συγγραφέας: Ι. Ν. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (Τακτικός Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών)
Εκδόσεις: ΑΘΗΝΑΙ
Έτος εκδόσεως: 1963
Σελίδες: 553
Διαστάσεις: 21,5 Χ 15
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Αφιέρωση
Πρόλογος
Εισαγωγή
1. Ο μύθος του Φάουστ
2. Η σκιαγραφία της ζωής και του έργου του ποιητού
3. Η αφιέρωση και ο πρόλογος στο θέατρο
4. Ο πρόλογος στον ουρανό
5. Ο πρώτος μονόλογος του Φάουστ
6. Ο Φάουστ και ο Βάγκνερ
7. Ο δεύτερος μονόλογος του Φάουστ
8. Ο περίπατος του Φάουστ και του Βάγκνερ την ημέρα της Λαμπρής
9. Η πρώτη συνάντηση του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή
10. Η δεύτερη συνάντηση του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή
11. Το επεισόδιο με τον φοιτητή
12. Το υπόγειο του Άουερμαχ στη Λειψία
13. Το μαγειρείο της Στρίγγλας
14. Το πρώτο μέρος της τραγωδίας της Μαργαρίτας
15. Δάσος και σπηλιά. Ο Φάουστ στην ερημιά
16. Το δεύτερο μέρος της τραγωδίας της Μαργαρίτας
17. Η νύχτα της Βαλπούργης
18. Το όνειρο της νύχτας της Βαλπούργης
19. Το τρίτο μέρος της τραγωδίας της Μαργαρίτας
20. Γενικός χαρακτηρισμός του Φάουστ
Ευρετήριο κυρίων ονομάτων
---
Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Βασσαράς της Λακωνίας, στις 28 Φεβρουαρίου 1900 και ολοκλήρωσε την βασική του εκπαίδευση στη Σπάρτη. Στη συνέχεια φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή ως υπότροφος του κράτους από το 1915 έως το 1920, στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης (1920-1922), όπου σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία, η οποία και τον κέρδισε, με αποτέλεσμα, αμέσως μετά, να συνεχίσει τις σπουδές του στο κέντρο του φιλοσοφικού στοχασμού της εποχής εκείνης, τη Χαϊδελβέργη, όπου παρέμεινε από το 1922 ως το 1925, παρακολουθώντας τα μαθήματα των Καρλ Γιάσπερς, Άλφρεντ Βέμπερ, Έντουαρντ Χόφμαν, Ερνστ Ρόμπερτ Κούρτιους, Φρίντριχ Γκούντολφ και ιδίως αυτά του καθηγητή Ερρίκου Ρίκερτ, για τις φιλοσοφικές απόψεις του οποίου αργότερα συνέγραψε και εξέδωσε ιδιαίτερο βιβλίο.
Το 1925 αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, με θέμα της διατριβής του τη «Διαλεκτική του Είναι στον Πλάτωνα», που εξεδόθη δύο χρόνια αργότερα. Το 1928 εξέδωσε και μονογραφία για τη «Μεταφυσική του Είναι στον Πλωτίνο» και την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα.
Από το 1929 μέχρι το 1940 εξέδωσε, με τη συνεργασία των Κωνσταντίνου Τσάτσου και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τους οποίους είχε γνωρίσει και με τους οποίους είχε σχετισθεί ήδη από την παραμονή του στη Χαϊδελβέργη, το «Αρχείο της Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών», του οποίου ήταν και διευθυντής και όπου είχε δημοσιεύσει και δικά του άρθρα, όπως π.χ. «Η έννοια της φιλοσοφίας και η έννοιας της ιστορίας της φιλοσοφίας», «Φιλοσοφία και Ψυχολογία» κ.ά.
Διετέλεσε υπουργός Εθνικής Παιδείας στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου το 1945 και, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, το 1966 στην Κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου. Ακόμη υπήρξε συνεργάτης της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας (Πυρσού). Το 1957 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας για το έργο του «Ο Φάουστ του Γκαίτε» του 1956. Από το 1975 μέχρι το 1979 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών ενώ ήταν αντιπρόεδρός της στο ιδρυτικό διοικητικό συμβούλιο του 1966.
Το 1975 ίδρυσε στο χωριό Μαγούλα της Σπάρτης, κοντά στον Μυστρά, την ελεύθερη σχολή φιλοσοφίας "Ο Πλήθων", αποσκοπώντας στη συνέχιση της παράδοσης του Μυστρά και στη διαπίστωση της πνευματικής και ηθικής ταυτότητας του σύγχρονου ελληνισμού, με μια προσπάθεια επιστροφής στις πολιτιστικές και φιλοσοφικές ρίζες. Στη σχολή αυτή, εκτός από τις οκτώ περιόδους των μαθημάτων, οργανώθηκαν και πολλά εξειδικευμένα συνέδρια. Ο Θεοδωρακόπουλος έλαβε μέρος σε μεγάλο αριθμό φιλοσοφικών συνεδρίων, έδωσε διαλέξεις για φιλοσοφικά θέματα στο εξωτερικό και τιμήθηκε από Πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού.
Αν και θεωρείται από τους μεγαλύτερους μελετητές του Πλάτωνα και του Πλωτίνου, το 1978 ήταν Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συνεδρίου της Θεσσαλονίκης για τον Αριστοτέλη και, την ίδια χρονιά, ένας από τους επτά φιλοσόφους ομιλητές του Διεθνούς Συμποσίου για τον Αριστοτέλη, που διοργάνωσε στο Παρίσι η ΟΥΝΕΣΚΟ.
Απεβίωσε στην Αθήνα στις 20 Φεβρουαρίου 1981 από άσθμα. Στην κηδεία του, που τελέστηκε δημοσία δαπάνη, παραβρέθηκε μεγάλο μέρος της πολιτικής εξουσίας καθώς και οι φίλοι και συνεργάτες του Κωνσταντίνος Τσάτσος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Το συγγραφικό έργο του είναι τεράστιο και εκτός από μεμονωμένα βιβλία περιλαμβάνει πλήθος άρθρων σε περιοδικά.