ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ) - Δ. Στεφανίδη

Μαλακό εξώφυλλο.
Ημικαθαρεύουσα γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Άριστη κατάσταση.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ 
(ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ)
Συγγραφέας: Δημοσθένης Στεφανίδης
Εκδόσεις: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1989
Σελίδες: 96
Διαστάσεις: 21Χ14
---
Ο Δημοσθένης Στεφανίδης, Έλληνας εθνικοσοσιαλιστής, νομικός, οικονομολόγος με ευρεία ιστορική μόρφωση και τεράστια κλασσική παιδεία, Πανεπιστημιακός καθηγητής στην έδρα της Εφηρμοσμένης Κοινωνικής Οικονομικής, γνωστός κι από τη διατύπωση της οικονομικής θεωρίας της «άνισης ανταλλαγής», και διακεκριμένος συγγραφέας, γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1895 στο νησί της Σκύρου και πέθανε την Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 1975 στην Αθήνα. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στις 17:00 της Τρίτης 25 Φεβρουαρίου από τον ναό του Α' νεκροταφείου των Αθηνών και ακολούθησε η ταφή του στο χώρο του κοιμητηρίου.
Ο Στεφανίδης ήταν άγαμος και δεν άφησε απογόνους.
Ο Στεφανίδης θεωρούσε την φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ ως πρότυπα-κράτη που ενσαρκώνουν τη νέα οικονομική πολιτική. Ο ίδιος υπήρξε ο καλλίτερος εκφραστής της οικονομικής πολιτικής του Εθνικοσοσιαλισμού, όμως συγκέντρωνε την προσοχή του κυρίως στις πτυχές της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, οι οποίες απέδιδαν προτεραιότητα στην πολιτική επί της οικονομίας, εκθείαζε τον αντικεφαλαιοκρατικό προσανατολισμό της, πρόβαλε τους θεσμούς που εναρμόνιζαν τις σχέσεις εργοδοτών και εργαζομένων στους κόλπους του Έθνους και απέδιδε ιδιαίτερη σημασία στις κοινωνικές πολιτικές της. Μνημόνευε συχνά την ίδρυση του «Γερμανικού Μετώπου Εργασίας», καθώς και τον ηγέτη του Robert Ley, την οποία θεωρούσε όπως και ο Griffin, οργάνωση-δείκτη, της βιοπολιτικής φύσεως του εθνικοσοσιαλισμού, η οποία από κοινού με τις οργανώσεις «Δύναμις δια της Χαράς» και «Γραφείο για την Ομορφιά της Εργασίας», προσπαθούσε για τη βελτίωση των όρων της ζωής των πολιτών στην εργασία αλλά και στον ελεύθερο χρόνο τους.
Παράλληλα εξυμνούσε τη δράση της οργανώσεως «Δύναμις δια της Χαράς» η οποία, όπως έγραφε, «..εθαυμάσθη προ μηνών και παρ’ ημίν κατά την γενομένην σχετικήν έκθεσιν του Ζαππείου...», και παρουσίαζε τις καθημερινές της πρωτοβουλίες. Αν και θεωρούσε ότι η ρύθμιση του κοινωνικού ζητήματος στη Γερμανία δεν αποτελούσε πραγματικότητα που ήταν δυνατό να εφαρμοσθεί παντού, καθώς ήταν διαδικασία σε εξέλιξη, πίστευε ότι ήταν η εφικτή εναλλακτική λύση και υποστήριζε πως η μεταφύτευση τμημάτων της στην Ελλάδα της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, ήταν επιθυμητή και πρακτικά δυνατό να υλοποιηθεί.
Όπως γράφει στο περιοδικό «Νέον Κράτος» το 1938, η ατομική και όχι η συλλογική ιδιοκτησία αρμόζουν στην «Αρίαν φυλήν» εκ της ιστορίας της και η δημόσια ιδιοκτησία αρμόζει στον «σλαυομπολσεβικισμό», έτσι υποστήριζε ότι η ελληνική οικονομία έχει μέλλον αν στηριχθεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις οποίες οι κυβερνήσεις έχουν υποχρέωση να διατηρήσουν ενεργές. Στις οικονομικές του μελέτες αποφαίνεται ότι η φιλελεύθερη ιδέα υπέρ του ελεύθερου διακρατικού εμπορίου και διακινήσεως κεφαλαίων είναι εκτός πραγματικότητας, καθώς το ασθενέστερο οικονομικά κράτος είναι καταδικασμένο, αρχικά σε οικονομικό μαρασμό και στη συνέχεια σε πτώχευση. Αν και στις μεταπολεμικές δεκαετίες αφαίρεσε από τις παραδόσεις του τα τμήματα εκείνα που αναφέρονταν στις απόψεις και την προσέγγιση του στις οικονομίες των εθνικιστικών κρατών του μεσοπολέμου, παρέμεινε ως το τέλος πιστός στη θεωρία του για την άσκηση εθνικιστικής και φιλοπαρεμβατικής πολιτικής. Τάχθηκε εναντίον της συμφωνίας συνδέσεως Ελλάδος και Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως, καθώς πίστευε ότι θα λειτουργούσε καταστρεπτικά για την βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδος και η επιχειρηματολογία του αποτέλεσε μέρος της κοινοβουλευτικής ρητορείας του κόμματος Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, [Ε.Δ.Α.], στις συνεδριάσεις της Ελληνικής Βουλής, «...με σαφή επίγνωση των ιδεολογικών διαφορών που χώριζαν το συγγραφέα καθηγητή από την πολιτική του κόμματος..», όπως επισήμανε σε έργο του ο Ηλίας Ηλιού.
Με τη διαθήκη του κληροδότησε την περιουσία του σε ίδρυμα που δημιούργησε και το οποίο έφερε το όνομα του με σκοπούς την χορήγηση υποτροφιών σε άπορους σπουδαστές των Οικονομικών σχολών που έχουν καταγωγή από την Εύβοια, αλλά και για την λειτουργία Γηροκομείου στη Σκύρο.