ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΚΑΜΑΡΙΕΡΑΣ - Octave Mirbeau

Σκληρόδετο / Δερματόδετο βιβλίο.
Χρυσοτυπίες στο εξώφυλλο και στην ράχη.
Ανάγλυφα διακοσμητικά στοιχεία στο εξώφυλλο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Καλή κατάσταση. Εσωτερικό άθικτο. 
Ερωτικό μυθιστόρημα.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΚΑΜΑΡΙΕΡΑΣ
Συγγραφέας: OCTAVE MIRBEAU
Μετάφραση: ΟΘ. ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις: ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Έτος εκδόσεως: 1966
Σελίδες: 312
Διαστάσεις: 21,5 Χ 14,5
---
Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας είναι γαλλικό μυθιστόρημα του Οκτάβιου Μιρμπό που δημοσιεύτηκε το 1900 στο τέλος της υπόθεσης Ντρέυφους.
Μέσα από το βλέμμα μιας καμαριέρας που δεν αφήνει τίποτα να της διαφύγει από τα ελαττώματα των κυρίων της, ο Μιρμπό μας αποκαλύπτει την ανάποδη όψη του ντεκόρ του θεατρικού κόσμου και μας μυεί στους όχι ιδιαίτερα ευχάριστους διαδρόμους της κυρίαρχης τάξης. Μας οδηγεί να ανακαλύψουμε την κοινωνική κόλαση και τη μοντέρνα σκλαβιά που συνιστά η θέση των οικιακών βοηθών. Και, πριν από τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, προσπαθεί να προκαλέσει στον αναγνώστη μια πραγματική υπαρξιακή ναυτία για να διεγείρει την προσοχή του.
Το Ημερολόγιο μιας καμαριέρας μεταφράστηκε στα ελληνικά το 1924 από τον Γιώργο Σημηριώτη, το 1966 από τον Όθωνα Αργυρόπουλο και το 1995 από το Μπάμπη Λυκούδη. Διασκευάστηκε δυο φορές στον κινηματογράφο, στα αγγλικά από τον Ζαν Ρενουάρ (1946) και στα γαλλικά από τον Λουί Μπουνιουέλ (1964).
 
Ο Οκτάβ Μιρμπώ (1848 – 1917) ήταν Γάλλος λογοτέχνης.
Γεννήθηκε στις 16 Φλεβάρη 1848 στο Καλβαντός και απεβίωσε την ίδια μέρα 69 χρόνια αργότερα, το 1917 στο Παρίσι. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του υγειονομικού, μοναρχικών φρονημάτων, και η μητέρα του κόρη συμβολαιογράφου. Στις 12 Οκτώβρη 1859 ο νεαρός Μιρμπώ μπαίνει εσωτερικός στο Ιησουιτικό κολέγιο του Σαιν-Φρανσουά Ξαβιέ ντε Βαν. Θα μείνει εκεί μέχρι τα μέσα του 1862 και θα περιγράψει την οδυνηρή εμπειρία του σε άρθρο που δημοσιεύει στη Ζουρνάλ της 10-1-1901, με τον εύγλωττο τίτλο: "Αυτοί που απολιθώνουν τις ψυχές".
Το 1866 γράφεται στη νομική σχολή στο Παρίσι χωρίς ωστόσο να παρακολουθήσει μαθήματα. Αντί για αυτό, κάνει ζωή μποέμ. Όταν ξεσπάει ο γαλλοπρωσικός πόλεμος το 1870, ο Μιρμπώ κατατάσσεται στη φρουρά του Ορν και γίνεται υπαξιωματικός. Με την κατάρρευση όμως του γαλλικού στρατού, ο Μιρμπώ βρίσκεται άρρωστος στο νοσοκομείο της Αλανσόν, όπου θεωρείται λιποτάκτης. Αφού μετά από είκοσι μήνες κράτησης αθωώνεται, τελικά, τον Σεπτέμβρη του 1872, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου, ασκώντας λογοτεχνική κριτική σε εφημερίδες, υπερασπίζεται με πάθος τους ιμπρεσιονιστές Μανέ, Σεζάν και Μονέ. Το 1877, κρίσιμη χρονιά για τη Δημοκρατία, και κατά μήνα Μάιο, η δεξιά κυβέρνηση διορίζει τον Μιρμπώ στη νομαρχία της Αριέζ. Τον Δεκέμβρη όμως η δημοκρατική κυβέρνηση τον απολύει.
Αρχίζει να παίζει στο χρηματιστήριο και έχει μια παθιασμένη και άτυχη ερωτική σχέση με μια άγνωστη γυναίκα. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το Παρίσι και πηγαίνει μόνος του στη Βρετάνη, όπου αγοράζει ένα αλιευτικό σαρδέλας και μένει στην περιοχή δεκαοχτώ μήνες περίπου. Στα 1887 παντρεύεται την πρώην θεατρίνα Αυγουστίνα Τουλέ, διατηρώντας τις επιφυλάξεις του σχετικά με τις δυνατότητες να ευδοκιμήσει η συγκατοίκηση δύο ανθρώπων διαφορετικού φύλου. Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα, αφού η ηθική κρίση που περνά συνοδεύεται και από μια συζυγική. Πλούσιος πλέον, το 1901 εγκαθίσταται στο Παρίσι.
Η ερμηνεία που αποδίδει στην ιδιότητα του ηθοποιού σ' ένα άρθρο στη Φιγκαρό στις 26 Οκτώβρη 1882, προκαλεί σκάνδαλο. Το 1883 εκδίδει ένα συλλογικό εβδομαδιαίο έντυπο, τους Μορφασμούς, μια ανεπιτυχή και άκομψη απόπειρα υπεράσπισης της κληρονομιάς του στρατηγού Μπουλανζέ. Έρχεται αντιμέτωπος με την πλουτοκρατία και επιτίθεται κατά των Εβραίων. Το 1887 δημοσιεύει 21 παραμύθια. Με το μυθιστόρημά του Ο Γολγοθάς το 1887 ο Μιρμπώ μεταμορφώνεται, περιγράφοντας τις απογοητεύσεις και την απομυθοποίηση του εθνικισμού που έχει ως κατάληξη τον πόλεμο. Με τον Αβά Ζυλ γίνεται όμως ο Μιρμπώ το 1888 ένας σημαντικός συγγραφέας. Την επόμενη χρονιά δημοσιεύεται ο Σεβαστιανός Ροκ, ένα έργο αυτοβιογραφικής έμπνευσης και ταυτόχρονα με έντονα αντιπολεμικό χαρακτήρα.
Στη συνέχεια τάσσεται υπέρ της "επανακατάκτησης του ατόμου" και πιστεύει μόνο σε μια ατομικιστική οργάνωση. Στην υπόθεση Ντρέιφους το 1896, ο Μιρμπώ παύει να είναι αντισημίτης και υπερασπίζεται τον Εμίλ Ζολά. Ξεκινά την καριέρα του στο θέατρο με το έντονα απαισιόδοξου περιεχομένου και ύφους έργο Κακοί Ποιμένες το 1897. Στα έργα του Ο κήπος των μαρτυρίων (1899) και Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας (1900) διαφαίνεται η υπαρξιακή και φιλολογική κρίση που διανύει ο συγγραφέας, η οποία τον απομακρύνει από τη μυθιστoρηματική γραφή. Η οριστική ρήξη επέρχεται όμως με το καυστικό έργο του Οι 21 ημέρες ενός νευαρασθενικού (1901), όπου κάνει συστηματική χρήση της τεχνικής του κολάζ. Το έργο του Οι υποθέσεις είναι οι υποθέσεις γνώρισε το 1903 παγκόσμια επιτυχία. Το 1904 με τον τίτλο Φάρσες και ηθικολογίες δημοσίευσε 6 θεατρικά μονόπρακτα παιδαγωγικού και ηθικολογικού χαρακτήρα. Το Νοέμβριο του 1907 δημοσίευσε στον εκδοτικό οίκο Φασκέλ ένα πρωτότυπο έργο με αινιγματικό τίτλο Το αυτοκίνητο 628-Ε8. Πρόκειται για ένα έργο που παρουσιάζεται ώς ένα από τα πρώτα ταξιδιωτικά αφηγήματα με αυτοκίνητο.
Το 1908 ανέβασε στη Κομεντί Φρανσέζ ένα θεατρικό έργο, την Εστία, που σκανδάλισε το κοινό με το θέμα ταμπού που έθιξε, την οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση των εφήβων σε μια φιλανθρωπική εστία. Επίσης με το έργο του Ντίνγκο το 1913, αφηγηματικού χαρακτήρα, κλείνει τον κύκλο του ως συγγραφέας μυθιστορημάτων και επικεντρώνεται στην αφήγηση προσωπικών του εμπειριών, χρησιμοποιώντας τόσο τη φαντασία του όσο και τη σατιρική του διάθεση απέναντι στην εποχή του. Τα άρθρα του για την τέχνη, στα οποία υποστήριζε πολλούς νέους καλλιτέχνες, συχνά περιφρονημένους, συλλέχθηκαν και δημοσιεύτηκαν το 1993 με τον τίτλο Αισθητικές διαμάχες. Επίσης τα λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά άρθρα του δημοσιεύτηκαν το 2006 στις Λογοτεχνικές διαμάχες.
Αρχικά βασιλικός, καθολικός και αντισημίτης, ο Μιρμπό υποστήριξε στη συνέχεια τις πιο προοδευτικές ιδέες στα άρθρα του, στα μυθιστορήματά του και τα θεατρικά του έργα, καταλήγοντας να υπερασπίζεται αναρχικές ιδέες και ερχόμενος έτσι σε αντίθεση με όλες τις παραδοσιακές αξίες. Πνεύμα ανήσυχο που επιζητούσε τις καινοτομίες, ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για τη μοντέρνα τέχνη, και συχνά για πολλούς ζωγράφους και γλύπτες (Μονέ, Ροντέν) ως ένας αλάνθαστος κριτικός τέχνης. Πρόκειται για ένα συγγραφέα που συμμετείχε με οξυδέρκεια, έντονη κριτική και καυστική διάθεση, αλλά και συγχρόνως μεγάλη ευαισθησία σε όλες τις μεγάλες πνευματικές, αισθητικές, κοινωνικές και πολιτικές διαμάχες της εποχής του με σκοπό να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των συγχρόνων του.