ΓΚΡΑΤΣΙΕΛΑ - Αλφόνσου Λαμαρτίνου
Χαρτόδετο βιβλίο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση. Άκοπο / Αμεταχείριστο.
Μυθιστόρημα.
ΓΚΡΑΤΣΙΕΛΛΑ
Συγγραφέας: ΑΛΦΟΝΣΟ ΛΑΜΑΡΤΙΝΟΣ
Εκδόσεις: ΔΑΡΕΜΑ
Έτος εκδόσεως: 1963
Σελίδες: 192
Διαστάσεις: 21,5 Χ 15
---
Ο Αλφόνς ντε Λαμαρτίν (1790 – 1869), γνωστός στην Ελλάδα ως Λαμαρτίνος, ήταν Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, ιστοριογράφος και πολιτικός, από τα μεγαλύτερα ονόματα του ρομαντισμού στην Γαλλία.
Καταγόμενος από οικογένεια μικροευγενών της Βουργουνδίας, πήρε την πρώτη του εκπαίδευση από την μητέρα του και κατόπιν φοίτησε σε εκκλησιαστικό κολλέγιο. Βαθειά ίχνη της φοίτησης αυτής διακρίνονται στο κατοπινό έργο του.
Φύση αισθηματική και με ζωηρή φαντασία, ταξίδεψε το 1811-12 στην Ιταλία. Στη Νεάπολη ερωτεύτηκε μια φτωχή κοπέλα από οικογένεια ψαράδων της Προτσίντα, την οποία απαθανάτισε αργότερα στο περίφημο μυθιστόρημά του Γκρατσιέλλα.
Το 1816, στην λουτρόπολη Αιξ-λε-Μπαιν, στις όχθες της λίμνης Μπουρζέ, σχετίστηκε με την σύζυγο του φυσικού και εφευρέτη Ζακ Σαρλ, Ζυλί Σαρλ (Julie Charles). Το ότι ήταν παντρεμένη και βαριά άρρωστη δεν εμπόδισε να αναπτυχθεί ένα δυνατό αλλά σύντομο ειδύλλιο. Συμφώνησαν να ξανασυναντηθούν στο Αιξ τον επόμενο χρόνο, αλλά η Ζυλί πέθανε. Ο θάνατός της ενέπνευσε στον Λαμαρτίνο την Λίμνη, ένα από τα αθάνατα ποιήματα της γαλλικής φιλολογίας.
Το 1820 έγινε αμέσως ευρύτατα γνωστός με την πρώτη του συλλογή Ποιητικοί ρεμβασμοί, που χαιρετίστηκε σαν αρχή νέας περιόδου στην γαλλική ποίηση. Το 1823 παντρεύτηκε μιαν Αγγλίδα και δημοσίευσε τους Νέους ρεμβασμούς. Το επόμενο έτος διορίστηκε γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας στην Φλωρεντία και το 1829 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Το 1832 πραγματοποίησε ταξίδι στην Εγγύς Ανατολή, καρπός του οποίου ήταν το Ταξίδι στην Ανατολή, το πρώτο πεζό έργο του. Στο βιβλίο αυτό διαφαίνεται ήδη (παρά τον θαυμασμό του για την αρχαία ελληνική τέχνη και τα με ελληνικά θέματα έργα του) ο φιλοτουρκισμός του Λαμαρτέν, ο οποίος τον οδήγησε αργότερα (1854) στην συγγραφή της Ιστορίας της Τουρκίας.
Κατά την διάρκεια του παραπάνω ταξιδιού του είχε εκλεγεί βουλευτής και διατήρησε την ιδιότητα αυτή ως το 1848, διακρινόμενος για την ρητορική του δεινότητα. Μετά την επανάσταση του 1848 (22-25 Φεβρουαρίου) διετέλεσε υπουργός των Εξωτερικών και κεντρική μορφή της νέας κατάστασης πραγμάτων. Έχασε όμως την δημοτικότητά του στις ταραχές του Ιουνίου που ακολούθησαν και απομακρύνθηκε από την εξουσία.
Έζησε τα τελευταία του χρόνια σε οικονομική στενοχώρια, αναγκασμένος να γράφει αδιάκοπα και μάλιστα έργα κατά παραγγελίαν.
H Γκρατσιέλα είναι μυθιστόρημα του Αλφόνς ντε Λαμαρτίν που εκδόθηκε μόνο του το 1852, εμπνευσμένο από το πρώτο του νεανικό ταξίδι στην Ιταλία. Αναφέρεται στην ιστορία ενός νεαρού Γάλλου αριστοκράτη που ερωτεύτηκε μια φτωχή κοπέλα από οικογένεια ψαράδων κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Νάπολη της Ιταλίας.
Το βιβλίο, χαρακτηριστικό του Ρομαντισμού στη γαλλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, διασκευάστηκε σε όπερα και κινηματογραφικές ταινίες και επηρέασε πίνακες, ποιήματα και μυθιστορήματα.
Η Γκρατσιέλα αρχικά περιλαμβάνονταν στο αυτοβιογραφικό έργο του Λαμαρτίν Εξομολογήσεις το 1849, εκδόθηκε αυτοτελώς το 1852 και είναι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του συγγραφέα. Αναφέρεται στην Ιταλία και ιδιαίτερα στην περιοχή της Νάπολης, όπου ο συγγραφέας έμεινε δύο φορές, πρώτα κατά τη διάρκεια της νεότητάς του, το 1811 και το 1812 και αργότερα το 1844, με τη σύζυγό του.
Το έργο περιλαμβάνει ορισμένα θέματα χαρακτηριστικά του ρομαντισμού: την πλήξη, τα πάθη, την ορμή και τα ιδανικά της νεότητας, τα ταξίδια, την αρμονία ανθρώπου και φύσης, τον έρωτα και τον θάνατο. Πέραν της ρομαντικής ιστορίας, χαρακτηρίζεται από τη γραφική ποίηση των περιγραφών, ιδιαίτερα του νησιού Προτσίντα, της Νάπολης και του Βεζούβιου. Ο Λαμαρτίν περιγράφει την Ιταλία των χωρικών και των ψαράδων, που ζουν στις ακτές και τα αμπέλια τους τόσο απλά στη φαντασία του όσο στις ωραιότερες μέρες του αρχαίου κόσμου.
Ο Λαμαρτίν εκφράζει επίσης στο έργο την αγάπη του για τη ρομαντική λογοτεχνία, αναφέρει έργα όπως την Κορίννα ή η Ιταλία της Μαντάμ ντε Σταλ, Τα χρόνια της μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ (1796) και Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου (1774) του Γκαίτε, τις Τελευταίες επιστολές του Γιάκοπο Όρτις (1802-1803) του Ούγκο Φόσκολο και εξομολογείται τον θαυμασμό του για το μυθιστόρημα Παύλος και Βιργινία (1788) του Μπερναρντέν ντε Σαιν-Πιερ.
