Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1909 - Σπύρου Μελά

Σκληρόδετο βιβλίο.
Χρυσοτυπίες στο εξώφυλλο και στην ράχη.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση.
Βιβλίο ιστορίας.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1909
Συγγραφέας: ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΛΑΣ
Εκδόσεις: ΜΠΙΡΗΣ
Έτος εκδόσεως: 1957
Σελίδες: 384
Διαστάσεις: 21,5 Χ 15
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Αντί για πρόλογο
Πρώτη γνωριμία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην Κρήτη
Μετά το Βενιζέλο ο Θεοτόκης
Η Επανάσταση των Νεότουρκων - Αγώνας για τη Μακεδονία
Προσωπική γνωριμία με τους αρχηγούς των Νεότουρκων
Στην Πόλη του Αβδούλ Χαμίτ
Ο Σουλτάνος αναγκάζεται να λυγίσει. Η κυβέρνηση παραιτείται
Οι Έλληνες Πρίγκιπες στην Πόλη. Ο Μεγάλος Πατριάρχης για τους Νεότουρκους
Η Κρήτη κηρύσσει την ένωση. Ο λαός της σε παραλήρημα
Πραξικόπημα μέσα στο πραξικόπημα
Το κίνημα στο Γουδί. Το σάβανο της «άψογης στάσης»
Ο ξεπεσμός των κομμάτων. Η κατάντια του στρατού. Η Γενική Διοίκηση
Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί κατά του Διαδόχου. Λαϊκές αναταραχές
Μια διακοίνωση των δυνάμεων. Αποκορύφωμα της αναταραχής
Συγκεντρώσεις, πρωτόκολλα, δραματικά επεισόδια
Η Κυβέρνηση Θεοτόκη παραιτείται. Ο απολογισμός μιας σταδιοδρομίας
Ο Ράλλης στην Κυβέρνηση. Η ανασυγκρότηση του Συνδέσμου
Συνέπειες μιας οδυνηρής γκάφας. Και πάλι στην Κρήτη
Ο Σύνδεσμος βρίσκει αρχηγό. Ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς
Συνέπειες της δουλικής πολιτικής του Ράλλη απέναντι των Τούρκων. Το Ζήτημα της σημαίας
Πρώτες επαναστατικές προκηρύξεις. Η Αυλή φοβερίζει
Προς το κίνημα. Το προκαλεί ο Ράλλης
Η Επανάσταση πραγματοποιείται. Ξεκινάει το πρώτο αρματωμένο τμήμα
Το στρατόπεδο των επαναστατών. Ο Ζορμπάς απειλεί να αποχωρήσει
Όλοι με το Δοβλέτι
Δηλώσεις του Θεοτόκη προκαλούν θύελλα. Το παλλαϊκό συλλαλητήριο των συντεχνιών
Η Βουλή συνεδριάζει. Οι πρώτες συζητήσεις μετά το κίνημα
Η αντεπανάσταση του Ναυτικού. Ο Σύνδεσμος αντιδρά με όλα τα μέσα
Τα θωρηκτά χτυπούν - Η Ναυμαχία για το Ναύσταθμο
Ο Σύνδεσμος σε αδιέξοδο. Προσκαλείται ο Βενιζέλος
---
Ο Σπύρος Μελάς (1882 - 1966) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, δραματουργός, σκηνοθέτης και ιδρυτής θιάσων, εκδότης και ακαδημαϊκός. Υπήρξε μία από τις πιο παραγωγικές φυσιογνωμίες των γραμμάτων με μακρόχρονη θητεία και πολύμορφη δραστηριότητα στον πνευματικό κόσμο της εποχής του. Ωστόσο ήταν ο πρωτεργάτης που στέρησε το Νόμπελ λογοτεχνίας στον Νίκο Καζαντζάκη.
Ο Σπύρος Μελάς, γιος του Ιωάννη Μελά και της Πηγής Παναγοπούλου γεννήθηκε στην Ναύπακτο, στις 13 Ιανουαρίου του 1882.
Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του τα πέρασε σε διάφορες ελληνικές πόλεις, καθότι ο πατέρας του, δικαστικός στο επάγγελμα, έπαιρνε συχνά μεταθέσεις. Τελευταία κατοικία της οικογένειας ήταν στον Πειραιά. Ο Μελάς, ως το μοναδικό αγόρι της οικογένειας μετά το θάνατο του πατέρα του, αναγκάστηκε να δουλέψει για να ζήσει την οικογένεια. Έκανε διάφορες δουλειές και παράλληλα προσπαθούσε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του. Με υποτροφία του δήμου Πειραιά, σπούδασε στην «Ιωνίδειο Πρότυπη σχολή Πειραιά» και με το τέλος των σπουδών του αποφάσισε να αποκατασταθεί επαγγελματικά στον Στρατό. Ωστόσο η στρατιωτική καριέρα δεν του πήγαινε και έτσι παραιτήθηκε σύντομα. Το 1905 γράφτηκε στη Νομική σχολή, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του.
Παράλληλα, είχε κάνει τα πρώτα βήματα, ως δημοσιογράφος, στην εφημερίδα «Φωνή του Πειραιά». Μετά συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Χρονογράφος», «Ακρόπολις» και «Άστυ». Επίσης συνεργάστηκε και με πολλά λογοτεχνικά – καλλιτεχνικά περιοδικά.
Στη δημοσιογραφία φαίνεται ότι βρήκε την κλίση του, αφού παρέμεινε στο επάγγελμα ως το τέλος της ζωής του. Συνεργάστηκε από διάφορες θέσεις με όλες σχεδόν τις εφημερίδες του καιρού του. Η τελευταία του συνεργασία ήταν με την εφημερίδα «Ελευθερία» από το 1957έως το 1966. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ ενώ λειτούργησε και την πρώτη σχολή δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, την «Σχολή Δημοσιογραφία και Δημοσίων Σχέσεων του Ελληνοαμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου». Παρακολούθησε ως δημοσιογράφος όλα τα σημαντικά γεγονότα του καιρού του, υπήρξε πολιτικός αναλυτής αλλά και απεσταλμένος των εφημερίδων στον εξωτερικό, ωστόσο πιο γνωστός έμεινε για το καθημερινό χρονογράφημά του, το οποίο συνέχιζε καθημερινά μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, ήταν το μυθιστόρημα «Τα μυστήρια του Πειραιώς» που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολις», το φθινόπωρο του 1906.
Με το θέατρο η ενάσχολησή του ήταν πολύπλευρη. Υπήρξε καθηγητής ιστορίας του θεάτρου σε διάφορες δραματικές σχολές, ιδρυτής θιάσων και επαγγελματίας σκηνοθέτης, θεατρικός κριτικός, μέλος του Εθνικού θεάτρου και βέβαια θεατρικός συγγραφέας.
Ωστόσο, μελανή κηλίδα στην ζωή του, στάθηκε η ευκολία με την οποία άλλαζε πολιτικές θέσεις και κυρίως η στήριξη της γερμανικής κατοχής. Ξεκινώντας από σοσιαλιστής στα νιάτα του, θα περάσει μετά στο στρατόπεδο των αντιβενιζελικών, των βενιζελικών ύστερα και θα υποστηρίξει το μεταξικό καθεστώς. Το αποκορύφωμα όλων είναι η στάση του στην Κατοχή όταν σε ένα άρθρο του καλεί τον Ελληνικό λαό, να συνεργαστεί ειλικρινά και ενεργητικά με τον κατακτητή.
Πέθανε στις 2 Απριλίου του 1966 από ανεύρυσμα.
Έλαβε μια μακρά σειρά τιμητικών διακρίσεων, με σημαντικότερα τον Πολεμικό Σταυρό και τον ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Γεωργίου.