ΛΥΡΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - ANTHOLOGIA LYRICA (1883)

Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική πολυτελής βιβλιοδεσία εποχής.
Σκληρά εξώφυλλα με ταπετσαρίες εποχής.
Δερμάτινη ράχη με ακμές, χρυσοτυπίες και διακοσμητικά στοιχεία.
Τίτλος "ΛΥΡΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ" σε χρυσοτυπία στην ράχη. [φωτο]
Γλώσσα αρχαία ελληνική. Προμετωπίδα και κατάλογος ποιητών στα λατινικά.
Κατάσταση καλή /αποδεκτή. Ελαφριές φθορές στο οπισθόφυλλο. Το υπόλοιπο βιβλίο σε πολύ καλή κατάσταση.  
ΛΥΡΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
Συντάκτης: THEODORUS BERGK
Εκδόσεις: AEDIBUS B. G. TEUBNERI
Τόπος εκδόσεως: ΛΕΙΨΙΑ
Έτος εκδόσεως: 1883
Σελίδες: 384
Διαστάσεις: 18 Χ 12
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΟΙΗΤΩΝ:
ΕΛΕΓΕΙΑΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΙΑΜΒΟΓΡΑΦΟΙ
ΜΕΛΙΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΓΝΩΜΙΚΑ, ΥΜΝΟΙ, ΧΩΡΙΑ
---
Ο Theodor Bergk (22 Μαΐου 1812 - 20 Ιουλίου 1881) ήταν Γερμανός φιλόλογος, εξειδικευμένος στην αρχαία ελληνική ποίηση.
 
Η λυρική ποίηση είναι λογοτεχνικό είδος, το οποίο αναπτύχθηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Είναι ποίηση η οποία, μέσα από τα μονοπάτια της τέρψης, εκφράζει τα προβλήματα του ανθρώπου.
Στον 7ο αιώνα, κατά τη μαρτυρία του Αρχίλοχου, παρά το ότι υπήρχε η λυρική ποίηση, δεν υπήρχε ο όρος «λυρικός». Αντ’ αυτού, χρησιμοποιείτο ο όρος μέλος που σήμαινε μελωδική γραμμή, μελωδία (οι ποιητές αναφέρονται ως «μελικοί»). Τον 5ο π.Χ. αιώνα προστίθεται ο όρος «μέλπος». Η λέξη "λυρικός" παράγεται από το ουσιαστικό «λύρα» και είναι μεταγενέστερη επινόηση των Αλεξανδρινών γραμματικών για να δηλώσει την ποίηση η οποία μπορεί να τραγουδηθεί με συνοδεία λύρας, μουσικού οργάνου συνηθισμένου στην αρχαιότητα, (για το οποίο πιστεύεται ότι ήρθε στη Μυκηναϊκή Ελλάδα μέσω της Μινωικής Κρήτης), αλλά και από τη συνοδεία φόρμιγγας καθώς και άλλων έγχορδων μουσικών οργάνων. Η λέξη, ως όρος, πρωτοεμφανίζεται στον Φιλόδημο, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και επιγραμματοποιός και έζησε τον 1ο π.Χ. αιώνα. Αυτός, στο έργο του Περί Ποιητικής, ορίζει τρεις κατηγορίες ποίησης: την κωμική, την τραγική και την λυρική.
Η λυρική ποίηση ασχολείται με ποικίλα θέματα, όπως η καθημερινότητα, τα ανθρώπινα συναισθήματα, οι πολεμικές αφηγήσεις. Ο έρωτας, επίσης, αποτελεί κύριο θέμα της λυρικής ποίησης η οποία, ανέκαθεν και σε όλους τους λαούς, συνόδευε τις θρησκευτικές τελετές και τις οικιακές ή αγροτικές εργασίες. Πρώτοι λυρικοί ποιητές ήταν η Σαπφώ, ο Αλκαίος από τη Λέσβο και ο Πίνδαρος από την Βοιωτία. Ακολούθησαν ο Καλλίνος ο Εφέσιος, ο Αρχίλοχος από την Πάρο, ο Τυρταίος, ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο Μίμνερμος από την Κολοφώνα, ο Ανακρέων ο Τήιος, ο Αλκμάν από τη Σπάρτη, ο Βακχυλίδης, ο Ίβυκος, ο Σόλων, ο Θέογνις ο Μεγαρεύς, ο Φωκυλίδης ο Μιλήσιος και ο Στησίχορος ο Ιμεραίος.