ΣΥΣΤΗΜΑ ΡΩΜΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΤΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ (1855) - Υπό Π. Καλλιγά

Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική πολυτελής βιβλιοδεσία εποχής.
Δερμάτινη ράχη με χρυσοτυπίες και ακμές.
Εξώφυλλα με ταπετσαρίες εποχής.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Τόμος Ε' από πεντάτομο έργο.
Πολύ καλή κατάσταση. 
ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΙΣΧΥΝ ΤΟΥ
ΤΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ
Συγγραφέας: ΥΠΟ Π. ΚΑΛΛΙΓΑ
Εκδότης: ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Λ. ΣΓΟΥΤΑ
Τόπος εκδόσεως: ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1855
Σελίδες: 510
Διαστάσεις: 21 Χ 14
ΠΙΝΑΞ ΤΩΝ ΕΝ ΤΟΜΩ Ε'. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ:
ΠΕΡΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΧΑΡΑΚΤΗΡ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ
ΣΧΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΞ ΑΔΙΑΘΕΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
ΠΕΡΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΕΞ ΑΔΙΑΘΕΤΟΥ
ΠΕΡΙ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
ΠΕΡΙ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΩΝ, ΑΠΟΚΑΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΩΡΕΩΝ
ΠΕΡΙ ΑΠΟΚΤΗΣΕΩΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
---
Ο Παύλος Καλλιγάς (1814-1896) ήταν Έλληνας νομικός, οικονομολόγος, ιστορικός, λογοτέχνης και πολιτικός. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του διετέλεσε βουλευτής, υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 20 Σεπτεμβρίου 1814 και ήταν γιος του Παναγή Άννινου, Κεφαλλονίτη έμπορου και γόνου αρχοντικής οικογένειας από τα Καλλιγάτα της Κεφαλονιάς, και της Σοφίας Μαυρογορδάτου από τη Σμύρνη. Είχε μία αδελφή, τη Μαρία, σύζυγο του Νικολάου Κωστή, η οποία διατήρησε το επώνυμο Άννινος, ενώ ο Παύλος προτίμησε το προσωνύμιο Καλλιγάς. Μεγάλωσε στην Τεργέστη, όπου κατέφυγε η οικογένειά του, μετά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821. Φοίτησε στην Φλαγγίνειο Σχολή της Βενετίας και στο Λύκειο Χέγιερ της Γενεύης και το 1834 εγκαταστάθηκε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομική, φιλοσοφία και ιστορία στο τοπικό πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, του οποίου αναγορεύθηκε διδάκτωρ Νομικών Επιστημών.
Απεβίωσε στις 16 Σεπτεμβρίου 1896 στο Νέο Φάληρο και ενταφιάστηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν νυμφευμένος με τη Μαρία Μανούση από τη Σιάτιστα, την οποία γνώρισε στην Τεργέστη, και είχαν αποκτήσει τρεις γιους: τον Πέτρο Καλλιγά, πολεοδόμο και πολιτικό, τον Γεώργιο Καλλιγά, δικηγόρο, και τον Αλέξανδρο Καλλιγά, αξιωματικό του Ιππικού. Εγγονοί του ήταν ο βυζαντινολόγος Μαρίνος Καλλιγάς και ο ζωγράφος Παύλος Π. Καλλιγάς και τρισεγγοννός του ο Παύλος Γερουλάνος.
Υπήρξε δραστήριο μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας, συμμετέχοντας σε φιλολογικούς και επιστημονικούς συλλόγους. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος (1875 - 1881) της Αθηναϊκής Λέσχης, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (1851 - 1885), αντεπιστέλλον μέλος της Εταιρείας των Φίλων της Επιστήμης (Κέρκυρα), πρόεδρος του σωματείου Εθνική Άμυνα καθώς και ιδρυτής, μαζί με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, του Συλλόγου προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων. Με τον τελευταίο διαφωνούσε ως προς την ενότητα του Μεσαιωνικού και του Νέου Ελληνισμού. Ο Καλλιγάς εμφορούμενος από πολιτειοκρατικές απόψεις σχετικά με τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, στη διαμάχη Θεόκλητου Φαρμακίδη και Κωνσταντίνου Οικονόμου υποστήριξε τον Φαρμακίδη. Μάλιστα στα προλεγόμενα της μετάφρασης του έργου του Φρειδερίκου Βίνερ (Wiener) Περί των συλλογών και κανόνων της Εκκλησίας, υποστήριξε την υπαγωγή της Εκκλησίας στην Πολιτεία, όπως ενός κοινού σωματείου. Δεχόταν ως θεμελιώδες αξίωμα το αυτοκέφαλο, αλλά και την μη ανάμιξη της θρησκείας και της πολιτικής.
Ο Παύλος Καλλιγάς παρ' όλη την πολιτική του δραστηριότητα, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα στους τομείς της ιστορίας, του δικαίου και της λογοτεχνίας. Δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, το «Οι τρεις ιερατικοί βαθμοί της Εκκλησίας» κ.ά. Στον τομέα της ιστορίας εξέδωσε το «Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας» (1842), «Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρις της τελευταίας αλώσεως 1204-1453» (1894), ενώ δημοσίευσε στο περιοδικό Πανδώρα το μυθιστόρημά του Θάνος Βλέκας, το οποίο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της πεζογραφίας της περιόδου 1830-1880. Υπήρξε πάντοτε στη ζωή του Φιλελεύθερος και Ευρωπαϊστής.
 
Ρωμαϊκό Δίκαιο είναι το νομικό σύστημα της αρχαίας Ρώμης, συμπεριλαμβανομένης της ρωμαϊκής στρατιωτικής δικαιοσύνης και των νομικών εξελίξεων που εκτείνονται σε πάνω από χίλια χρόνια νομολογίας, περίπου από το 753 π.Χ. έως τον Ιουστινιάνειο Κώδικα του 529. Η ιστορική σημασία του Ρωμαϊκού Δικαίου αντανακλάται από τη συνεχιζόμενη χρήση της λατινικής νομικής ορολογίας σε πολλά νομικά συστήματα που επηρεάστηκαν από αυτό. Απ΄ όλες τις νομοθεσίες της αρχαιότητας, το Ρωμαϊκό Δίκαιο φέρεται ως το πληρέστερο στους σύγχρονους νομομαθείς μελετητές και αυτό από την πληθώρα των πηγών που έχουν διασωθεί και παρέχουν την ευχέρεια της μελέτης, αλλά και των εξελίξεων ακόμη αυτού, συνέχεια των οποίων φέρεται το Βυζαντινό Δίκαιο.
Το καθεαυτό Ρωμαϊκό Δίκαιο περιλαμβάνει τη νομοθεσία που ανέπτυξε η Ρώμη, από το συμβατικό έτος ίδρυσής της (759 π.Χ.), μέχρι την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που άλλοι θεωρούν τον 5ο αιώνα μ.Χ. όπου και ακολουθεί το Βυζαντινό Δίκαιο, και άλλοι το 1453, θεωρώντας και το βυζαντινό ως ρωμαϊκό.
Στη σύγχρονη όμως αντίληψη ο όρος είναι πολύ γενικότερος περιλαμβάνοντας και παρεμφερείς νομοθεσίες που δημιουργήθηκαν με το χρόνο παράλληλα και ίσχυαν εκτός ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και που έφθασαν να διατηρούνται σχεδόν μέχρι το 1900 όπως συνέβαινε στη Βαυαρία και την υπόλοιπη Γερμανία που ίσχυε ως "βοηθητικό", ή "επικουρικό δίκαιο".
Τελικά αυτός υιοθετήθηκε και ως κοινός νομοθετικός κώδικας από πλείστα κράτη - Βασίλεια της Ευρώπης, όπως και της Ελλάδας και που ίσχυε όποτε δεν συγκρούονταν με σύγχρονες νομοθεσίες, εξ ου και ο χαρακτηρισμός "βοηθητικός, ή επικουρικός". Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχείο που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι ότι ακόμα και σήμερα αναφορές σε νομικούς όρους συνοδεύονται ή και αποδίδονται αυτούσια με λατινικούς του Ρωμαϊκού Δικαίου.